Lichen sclerosus (LS), soms ook lichen sclerosus et atrophicans (LSEA of LSA) genoemd, is een huidziekte, waarbij de huid plaatselijk elasticiteit verliest en wittig verkleurt. Lichen sclerosus geeft klachten van chronische pijn, jeuk en branderigheid aan de vulva (vulvodynie). De aandoening komt voor bij beide geslachten en op iedere leeftijd, maar het lijkt erop dat oudere vrouwen het vaakst getroffen worden. Het betreft vooral de huid van de genitaliën, die daardoor kunnen vergroeien, maar de aandoening kan ook elders op de huid voorkomen. De oorzaak is onbekend; de ziekte is niet besmettelijk en niet erfelijk. Het gaat waarschijnlijk om een auto-immuunproces. Hoewel lichen sclerosus vaak de genitaliën treft, is het geen seksueel overdraagbare aandoening. Het is niet zo zeldzaam; tussen de twee à drie op de duizend personen lijden aan de aandoening.Hoe ziet het eruit? Vrouwen hebben vaker lichen sclerosus dan mannen. Ook de klachten zijn bij hen vaak van ernstiger aard. De vulva (dat is het gebied rond de vagina-opening) wordt aanvankelijk vaak rood en gezwollen. In een later stadium kan de huid erg dun worden (=atrofie) en delen van de vulva kunnen veranderen. Zo kunnen de kleine schaamlippen langzaam verdwijnen of kan de toegang tot de vagina versmallen. Lichen sclerosus van de vulva gaat meestal gepaard met veel jeuk en pijn. Vrijen wordt zeer pijnlijk. De huid in het aangedane gebied is deels rood, deels porcelein-wit, en soms kunnen blaren en wondjes in het gebied ontstaan. Ook donkere verkleuring van de huid kan optreden. In sommige gevallen doet ook het gebied van de anus mee. Dit kan aanleiding geven tot pijnklachten bij ontlasting.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Lichen sclerosus (LS), soms ook lichen sclerosus et atrophicans (LSEA of LSA) genoemd, is een huidziekte, waarbij de huid plaatselijk elasticiteit verliest en wittig verkleurt. Lichen sclerosus geeft klachten van chronische pijn, jeuk en branderigheid aan de vulva (vulvodynie). De aandoening komt voor bij beide geslachten en op iedere leeftijd, maar het lijkt erop dat oudere vrouwen het vaakst getroffen worden. Het betreft vooral de huid van de genitaliën, die daardoor kunnen vergroeien, maar de aandoening kan ook elders op de huid voorkomen. De oorzaak is onbekend; de ziekte is niet besmettelijk en niet erfelijk. Het gaat waarschijnlijk om een auto-immuunproces. Hoewel lichen sclerosus vaak de genitaliën treft, is het geen seksueel overdraagbare aandoening. Het is niet zo zeldzaam; tussen de twee à drie op de duizend personen lijden aan de aandoening. Bij mannen ontstaat meestal eerst een ontsteking van de voorhuid van de penis, soms ook van de eikel. Ten gevolge van deze ontsteking kan de voorhuid vernauwen, waardoor deze niet meer over de eikel kan worden teruggeschoven. In een later stadium ontstaat een verdunning van de huid. De huid wordt wit van kleur en lijkt dan papierdun. Defaecatieproblemen komen regelmatig voor, meestal veroorzaakt door perianale fissuren en erosies. Veelal zijn er ook klachten van dyspareunie (pijn bij het vrijen) en soms is coïtus (gemeenschap) geheel onmogelijk.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Genitale wratten of condylomen of condylomata acuminata zijn een seksueel overdraagbare aandoening die gekenmerkt wordt door wratvorming op de huid rond de geslachtsorganen en/of de anus. Genitale wratten worden veroorzaakt door typen van het Humaan papillomavirus (HPV). Andere typen veroorzaken wratten op de (gewone) huid of afwijkingen aan de baarmoederhals. Door sommige varianten van dit virus wordt soms op den duur baarmoederhalskanker veroorzaakt (vooral typen 16 en 18). HPV heeft >100 typen, slechts enkele veroorzaken genitale wratten, vooral 6 en 11.
Bij hiv-patiënten kunnen genitale wratten (soms) ontaarden in een plaveiselcelcarcinoom, vooral rond de anus.
Bij kleine kinderen (< 3 jaar) kunnen genitale wratten ook op niet-seksuele wijze worden overgedragen. Toch zal men bij aantreffen van genitale wratten bij kinderen altijd de mogelijkheid van seksueel misbruik in acht nemen.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Genitale wratten of condylomen of condylomata acuminata zijn een seksueel overdraagbare aandoening die gekenmerkt wordt door wratvorming op de huid rond de geslachtsorganen en/of de anus. Genitale wratten worden veroorzaakt door typen van het Humaan papillomavirus (HPV). Andere typen veroorzaken wratten op de (gewone) huid of afwijkingen aan de baarmoederhals. Door sommige varianten van dit virus wordt soms op den duur baarmoederhalskanker veroorzaakt (vooral typen 16 en 18). HPV heeft >100 typen, slechts enkele veroorzaken genitale wratten, vooral 6 en 11. Bij hiv-patiënten kunnen genitale wratten (soms) ontaarden in een plaveiselcelcarcinoom, vooral rond de anus. Bij kleine kinderen (< 3 jaar) kunnen genitale wratten ook op niet-seksuele wijze worden overgedragen. Toch zal men bij aantreffen van genitale wratten bij kinderen altijd de mogelijkheid van seksueel misbruik in acht nemen.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Schurft (scabiës; Lat. scabies) is een huidafwijking die wordt veroorzaakt door de schurftmijt (Sarcoptes scabiei). Deze minder dan 0,5 mm grote mijt graaft gangen in de huid. Daar vindt bevruchting plaats, waarna de nakomelingen de gangenstelsels verder uitbouwen. De jeuk ontstaat bij nog niet eerder besmette personen pas na een paar weken, door een allergische reactie op de mijt en de uitwerpselen daarvan.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

De schaamluis (Pthirus pubis) is een ongevleugeld, zeer klein insect uit de familie Pediculidae en is vooral bekend door de parasiterende levenswijze op de mens. Een andere naam voor schaamluis is platje.Omdat de schaamluis zich vooral verspreidt door lichamelijk contact, wordt de luis als geslachtsziekte gezien. Er zijn echter meer oorzaken tot besmetting, dus dat hij uitsluitend als een geslachtsziekte gezien moet worden is reeds achterhaald. Het enige symptoom is jeuk, die echter tot ontstekingen kan leiden als men teveel krabt; de luis zelf veroorzaakt geen infecties. Wel veroorzaken de beten kleine geïrriteerde plekjes, de een is echter gevoeliger dan de ander. Krabben is overigens sterk af te raden; ook wimpers en wenkbrauwen zijn geschikte plaatsen voor de schaamluis.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Hepatitis B is een leverontsteking die wordt veroorzaakt door het hepatitis B-virus dat behoort tot de familie van de zogenaamde Hepadnaviridae. Hepadna-virussen hebben een sterke voorkeur om zich te nestelen in levercellen, maar zeer kleine hoeveelheden van deze virussen kunnen ook worden aangetoond in bijvoorbeeld de nieren en de alvleesklier. In organen anders dan de lever veroorzaakt het hepatitis B-virus echter geen schade. De levercelschade wordt overigens toegebracht door het afweersysteem, niet door het virus. Symptomen van acute hepatitis B zijn leverontsteking, braken en geelzucht . Chronische hepatitis B kan leiden tot levercirrose en leverkanker. Hepatitis B-infectie is te voorkomen door vaccinatie.Het hepatitis B-virus wordt van mens op mens overgedragen door blootstelling aan geïnfecteerd bloed of lichaamsvloeistoffen die bloed bevatten. Enkele mogelijke vormen van transmissie zijn onbeschermd seksueel contact (als dusdanig valt hepatitis B dan ook onder de SOA's.) en in Nederland vormt homoseksuelen een risicogroep, bloedtransfusies, hergebruik van gecontamineerde naalden en verticale transmissie van moeder naar kind.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Hepatitis C is een virale leverontsteking die niet zeer zeldzaam is. Hoewel het in Nederland nog geen zeer hoge aantallen betreft, zijn ca 60.000 mensen ermee besmet, velen daarvan zonder het te weten. Pas recent is behandeling mogelijk. Deze vorm van hepatitis is pas eind jaren tachtig ontdekt; tot dan toe werd deze aangeduid als 'Hepatitis non A non B'. Besmetting trad op dat moment meestal op door bloedtransfusies. Wereldwijd zijn ca 250-300 miljoen mensen geïnfecteerd. In Nederland zijn HIV seropositieve mannen een extra risicogroep. Hepatitis C is minder besmettelijk dan hepatitis A en B en er is bloedcontact voor nodig. Risicofactoren zijn onder andere het toegediend hebben gekregen van bloedproducten (bloedtransfusie) voor 1992 (pas eind 1991 was er een betrouwbare bloedtest beschikbaar en werd het donorbloed in Nederland getest op hepatitis C), het injecteren van drugs (door het delen van spuitattributen zoals watjes, naalden, water, etc. kan het virus worden overgedragen), operaties, tatoeages/piercings, rituele en andere invasieve ingrepen waarbij niet steriel gewerkt wordt / met onveilig donorbloed. De kans op het hierdoor oplopen van hepatitis C is groter in landen waar hepatitis C meer voorkomt.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Ulcus molle, chancroïd of zachte sjanker is een seksueel overdraagbare aandoening die vooral in tropische landen voorkomt. Het veroorzaakt een pijnlijke zweer op de penis of op de vagina. Andere benamingen voor deze soa zijn weke sjanker en venerische zweer. Ulcus molle wordt veroorzaakt door de bacterie Haemophilus ducreyi. Ulcus molle is een risicofactor voor daadwerkelijke besmetting met het hiv als de patiënt in aanraking komt met het virus. Behandeling van Ulcus molle vindt plaats met een antibioticum in injectievorm zoals erytromycine of ceftraxion. De ten gevolge van ulcus molle vaak optredende abcessen in de lymfeklieren van de liezen worden zo nodig met een injectiespuit ontdaan van pus.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.

Hiv is een virus, de volledige naam is Human immunodeficiency virus (menselijk immuundeficiëntievirus). Het is een snel muterend retrovirus, en verantwoordelijk voor het syndroom aids (acquired immuno-deficiency syndrome - verworven immunodeficiëntiesyndroom).Hiv veroorzaakt aids doordat het de CD4+ T-cellen aanvalt en vernietigt. Dit is een groep van lymfocyten (speciale witte bloedcellen) die normaal gesproken het immuunsysteem coördineert in het geval van een infectie. Op deze wijze is het virus niet alleen in staat zichzelf te vermenigvuldigen, maar schakelt het ook het mechanisme uit waardoor het lichaam zich tegen het virus en alle andere pathogenen beschermt. Door de sterke vermindering van het aantal CD4+ T-cellen kunnen ook andere ziekteverwekkers, die normaal gesproken zonder problemen door het immuunsysteem in de hand worden gehouden, een ziekmakende infectie veroorzaken. Het zijn in de meeste gevallen deze opportunistische infecties waaraan een aidspatiënt overlijdt. Veel aidspatiënten ontwikkelen ook zeldzame vormen van kanker (bekend is het kaposisarcoom) die het immuunsysteem onder normale omstandigheden een halt toe zou roepen.

Goede informatie staat vaak mooi en uitvoerig beschreven op Wikipedia. Als de plaatjes goed zijn en/of de informatie ons inziens ook correct is, dan wordt in eerste instantie naar deze site verwezen. Niet bij elke site staan ook plaatjes, maar dan gaat het om een goede omschrijving van het begrip.